Το κινητό τηλέφωνο και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια καταλαμβάνουν συχνά μεγάλο μέρος των συζητήσεών μου με γονείς, προβληματισμένους και αγανακτισμένους σχετικά με το αν ο τρόπος που τα χρησιμοποιούν τα παιδιά τους μπορεί να κρύβει εξάρτηση ή είναι απλά μια ευχάριστη, ίσως και δημιουργική συνήθεια.
Και είναι πραγματική η διαπίστωση όλων μας πως δίχως αυτών, τα παιδιά μας δυσφορούν, πλήττουν, δυσκολεύονται να βρούν κάτι άλλο να κάνουν, άλλοτε θυμώνουν και στενοχωριούνται.
Αυτό που θα ήθελα πρωτίστως να επισημάνω είναι πως η «εξάρτηση» ενέχει και μια «λογική» καθώς το κινητό, το τάμπλετ, το ηλεκτρονικό παιχνίδι, τα βίντεο, μας φέρνουν εύκολα και γρήγορα κοντά στην παρέα μας, διαθέτουν χρώμα, ήχο, κίνηση, όλα όσα μπορούν να προσελκύσουν το ενδιαφέρον και να καλύψουν τον ελεύθερο χρόνο μας με επιτυχία.
Πώς θα ήταν λοιπόν δυνατό να αντισταθεί κανείς απόλυτα σε κάτι τόσο φαντασμαγορικό;
Δευτερευόντως θα πρότεινα να δούμε την εξάρτηση αυτή των παιδιών μας μέσα από ένα άλλο πλαίσιο, αυτό των ενηλίκων.
Πόσοι από μας δεν διαθέτουμε μια μικρή ή μεγαλύτερη εξαρτησούλα;
Εξάρτηση από την δουλειά μας.
Από το δικό μας κινητό.
Από το φαγητό, τον καφέ, το τσιγάρο, τα γλυκά και το ποτό;
Από την μόδα και την εικόνα.
Από τα στερεότυπα και τις κοινωνικές προσταγές;
Όλοι, λίγο ή πολύ, σα να φλερτάρουμε με μικρές ή μεγαλύτερες δόσεις εξάρτησης και άρα, σα να χρειάζεται πρώτοι να αναλογιστούμε την δική μας κατάσταση , αλλά και τα μηνύματα που οι ίδιοι μεταφέρουμε στους ανθρώπους γύρω μας περί σημαντικών και λιγότερο σημαντικών ασχολιών και καταστάσεων.
Ορισμένες ασχολίες μας επιφέρουν χαρά, μας συντροφεύουν, λειτουργούν υποστηρικτικά στο να ανταπεξέλθουμε στην καθημερινότητα, άλλες όμως, λειτουργούν ως καμουφλάζ στη μοναξιά και την ανάγκη διαχείρισης ζητημάτων που απαιτούν επίλυση και επαναπροσδιορισμό.
Άλλες, συνδυάζουν και τα δύο παραπάνω.
Κάθε περίπτωση χαρακτηρίζεται από τις ιδιαιτερότητές της, χρειάζεται προσεχτική, ειδική παρέμβαση και καθοδήγηση και δεν θα ήταν συνετό να εντάσσεται σε έναν γενικό κανόνα.
