Ολοένα και περισσότερο παρατηρούμε τη σύνδεση μεταξύ σώματος και ψυχής, την
επικοινωνία που πραγματοποιείται, άλλοτε περισσότερο φανερά και άλλοτε όχι, μεταξύ
αυτών των βασικών επιπέδων λειτουργίας ενός ατόμου.
Ό, τι σκεφτόμαστε, ό, τι αισθανόμαστε, αποτυπώνεται με απόλυτη ευστοχία και
επιτυχία στον χάρτη του σώματος, οργανώνοντας ένα σύνολο μοναδικών, ιδιαίτερων
χαρακτηριστικών και συμπτωμάτων για κάθε άτομο.
Ολοένα και συχνότερα παρατηρούμε την εμφάνιση ψυχοσωματικών συμπτωμάτων
που προβληματίζουν το άτομο που τα βιώνει, όταν μάλιστα αυτά,
αποσυνδέονται από κλασσικά οργανικά αίτια και αποδίδονται
σε συναισθήματα δυσφορίας ή ανεπίλυτες
εσωτερικές συγκρούσεις που το άτομο βιώνει.
Ακόμα όμως και όταν συνυπάρχουν τα οργανικά αίτια, είναι δύσκολο να αποφανθεί
κάποιος με βεβαιότητα τη βαρύτητα του ρόλου τους στην όλη συνθήκη που βρίσκεται ο οργανισμός.
Σώμα και ψυχή αποτελούν ένα όλο όπου οι δύο κυρίαρχες μεταβλητές λειτουργούν ως μονάδα
και χρωματίζονται από άλλες συντρέχουσες συνθήκες.
Είναι αλήθεια ότι οι ψυχοσωματικές εκδηλώσεις αποτελούν μια πολύπλοκη και
πολυσύνθετη ανθρώπινη κατάσταση και για τον λόγο αυτόν η γεφύρωση και η
συνεργασία διαφορετικών επιστημονικών κλάδων κρίνεται απαραίτητη για την
αντιμετώπισή τους.
Τις περισσότερες φορές οι πάσχοντες δυσκολεύονται να συνδέσουν το σύμπτωμα
με τα ψυχογενή αίτια, με αποτέλεσμα να αναζητούν
την κατά τα άλλα απαραίτητη και σκόπιμη ιατρική βοήθεια,
εστιάζοντας όμως αποκλειστικά στην αναζήτηση των οργανικών αιτιών της εμφανιζόμενης πάθησης.
Είναι χρήσιμο πέραν αυτού να μπορεί κανείς να αναγνωρίσει την ιστορία των
συμπτωμάτων του, να μπορεί να παρατηρήσει κανείς την πορεία της ασθένειάς του μέσα
στον χρόνο καθώς και το πλαίσιο μέσα στο οποίο αυτή αναπτύχθηκε, και σε αυτό,
δύναται να συνδράμει από την πλευρά της η Ψυχοθεραπεία.
Τότε, το σύμπτωμα, η ενόχληση, η ασθένεια, μπορούν να ιδωθούν σφαιρικότερα και να
αντιμετωπιστούν προς όφελος της ψυχοσωματικής υγείας.
