«Έμοιαζε με Κρίση Πανικού», «Ξύπνησα με Κρίση Πανικού», «Δεν ξέρω αν αγχώθηκα υπερβολικά ή αν βίωσα μια Κρίση Πανικού», «Τρέμω στην ιδέα να περάσω ξανά μια Κρίση Πανικού».
Καθημερινά ακούμε αφηγήσεις ανθρώπων, ενηλίκων αλλά και εφήβων σχετικά με τις περιβόητες , απειλητικές και εξαντλητικές Κρίσεις Πανικού και τις προσπάθειές τους να τις αντιμετωπίσουν διώχνοντάς τες και αναπνέοντας χαλαρά…
Ένα σωρό τεχνικές που άλλοτε βοηθούν, άλλοτε βοηθούν για λίγο, κι άλλοτε, δεν έχουν τη δυναμική να βοηθήσουν.
Διότι, οι Κρίσεις Πανικού αντιστέκονται, επανέρχονται και παραμένουν, όταν έχουν κάτι να μας πουν.
Σαν τους ανεπιθύμητους επισκέπτες που όμως κάτι επιμένουν να μας υπενθυμίσουν. Και θα έρχονται ξανά και ξανά, ώσπου να διαπιστώσουν ότι τους ακούσαμε και τους καταλάβαμε.
Κρίσεις Πανικού λοιπόν ή μήπως «Προσπάθειες Επικοινωνίας» που, χωρίς στόμα και φωνή, χωρίς δικό τους σώμα, κάτι προσπαθούν να μας επισημάνουν, κάτι που θεωρούν σημαντικό και κρίσιμο για την ψυχική μας υγεία και αντοχή;
Οι Κρίσεις Πανικού δεν είναι παρά συναγερμοί, προσπάθειες του εαυτού μας να μας επικοινωνήσει κάτι σημαντικό ή προσπάθειες αυτού που τις βιώνει να επικοινωνήσει κάτι σε κάποιον άλλο.
Το ζητούμενο είναι να μπορέσει κανείς να αναζητήσει το μήνυμά τους, να κατανοήσει πώς προκλήθηκαν, πότε εμφανίζονται, πού αποσκοπούν, με ποιους τρόπους μπορεί να τις διαχειριστεί και να τις αντιμετωπίσει.
Και τότε, οι Κρίσεις Πανικού δεν είναι πια απαραίτητες καθώς, είναι πια κατανοητό το μήνυμα, έχει μεταδοθεί η πληροφορία, η επικοινωνία με τον εαυτό ή τους Άλλους, έχει επιτευχθεί.
