Καταρχήν με κάτι πολύ απλό: Αποφεύγοντας να τον συμβουλεύσεις να μην αγχώνεται.
«Μην αγχώνεσαι» είναι η συνήθης υπόδειξη – λύση που αξιοποιεί κανείς σε κάποιον που εκπέμπει ή εκφράζει δυσφόρητο άγχος.
Λέμε «μην αγχώνεσαι», στο παιδί μας, στον φίλο, στο σύντροφο, ακόμα και στον ίδιο μας τον εαυτό. Σπάνια όμως η έκφραση αυτή βοηθάει. Γιατί;
Διότι η λύση αυτή θυμίζει το πείραμα της λευκής αρκούδας.
Το γνωρίζεις;
Έχει κάπως έτσι:
Ζήτα από κάποιον να προσπαθήσει να μην σκέφτεται μια λευκή αρκούδα.
Αυτό που λογικά θα συμβεί είναι…
να μην μπορεί να σταματήσει να την σκέφτεται και η εικόνα της να μένει σταθερή και ακλόνητη στο μυαλό του.
Άρα; Είναι αδύνατο για κάποιον που αγχώνεται να πάψει να αγχώνεται, μόνο και μόνο επειδή του το υποδεικνύει κάποιος.
Τι θα μπορούσες λοιπόν να κάνεις;
Μια καλή ιδέα θα ήταν να ακούσεις με ενδιαφέρον την περιγραφή του συναισθήματός του, να τον ρωτήσεις γι’ αυτό, να σεβαστείς τον τρόπο που το βιώνει.
Και στη συνέχεια,
να εκφράσεις την επιθυμία σου να βρει τον κατάλληλο τρόπο να το διαχειριστεί αλλά και τη διαθεσιμότητά σου ώστε να τον συντροφεύσεις στην προσπάθεια αυτή.
Απέφυγε να του υποδείξεις πόσο λάθος έχει που αγχώνεται τόσο
και αποδέξου ότι το δικό του άγχος σχετίζεται με τη δική του αντίληψη, της δικής του πραγματικότητας,
μιας πραγματικότητας με πολλαπλές δυνατότητες αναθεώρησης και διαχείρισης.
Προσπάθησε να του απευθύνεσαι ήρεμα, δίνοντάς του χρόνο και χώρο να εκφραστεί, αποπνέοντας μια ατμόσφαιρα ασφάλειας και αποδοχής.
Με τους παραπάνω απλούς τρόπους θα τον βοηθήσεις να εκφράσει και να εκτονώσει μέρος του άγχους του
κυρίως όμως θα εκδηλώσεις την καλή σου διάθεση να σεβαστείς το συναίσθημά του και να είσαι «εκεί» στην αγωνία του να το επιλύσει.